بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده‌گرا در آموزش عالی: مطالعه موردی در

زمینه و هدف: سازنده‌گرایی رویکردی است که تأثیرات عمیقی بر رویکردهای یادگیری و تدریس می‌گذارد و به دنبال آن آموزش، تدریس، فراگیر، نقش معلم و محیط یادگیری را دچار تغییر می‌کند. علوم پزشکی نیز از این زمینه مستثنی نیست. از طرف دیگر، برنامه‌های درسی مهم‌ترین ابزار و عناصر تحقق بخشیدن به اهداف و رسالت‌های کلی نظام آموزشی هستند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده‌گرا در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. روش کار: این پژوهش به روش توصیفی- پیمایشی انجام گرفت و جامعه آماری آن را دانشجویان تحصیلات تکمیلی چهار دانشکده از دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل دادند که 200 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای نسبتی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه بود که پس از تأیید روایی و پایایی، بین گروه نمونه توزیع گردید. برای تحلیل داده‌ها در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون‌های t، Independent t و ANOVA استفاده شد. یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین عناصر برنامه درسی و میانگین نظری آزمون وجود داشت؛ بدین معنی که عناصر برنامه درسی مبتنی بر رویکرد سازنده‌‌گرایی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، پایین‌‌تر از حد متوسط بود. نتیجه‌گیری: مطالعات گوناگونی در ارتباط با رویکرد سازنده‌‌گرایی در آموزش پزشکی انجام شده، اما در داخل ایران چندان مورد توجه نبوده است. با توجه به یافته‌های به دست آمده، توصیه می‌شود که استادان رویکرد سنتی به تدریس را کنار بگذارند و از رویکردهای جدیدتر مانند سازنده‌گرایی استفاده نمایند.